NUMARALI
HADİS-İ ŞERİF:
79 - (342) حدثنا
شيبان بن
فروخ،
وعبدالله بن
محمد بن أسماء
الضبعي. قالا:
حدثنا مهدي
(وهو ابن
ميمون) حدثنا
محمد بن
عبدالله بن
أبي يعقوب عن
الحسن بن سعد،
مولى الحسن بن
علي، عن
عبدالله بن
جعفر؛ قال:
أردفني رسول
الله صلى الله
عليه وسلم ذات
يوم خلفه.
فأسر إلى
حديثا لا أحدث
به أحدا من
الناس. وكان
أحب ما استتر
به رسول الله
صلى الله عليه
وسلم لحاجته،
هدف أو حائش
نخل. قال ابن
أسماء في
حديثه: يعني
حائط نخل.
{79}
Bize Şeyban b. Ferruh
ile Abdullah b. Muhammed b. Esma ed-Dubaî rivayet ettiler. Dedilerki: Bize
Mehdî -ki İbni Meymun'dur- rivayet etti, (Dediki): Bize Muhammed b.
Abdillah b. Ebi Yakup Hasan b. Alî'nin azadlısı, Hasan b. Sa'd'dan, o da
Abdullah b. Ca'fer'den naklen rivayet etti. Demiş ki:
Birgün Resulullah
(Sallallahu Aleyhi ve Sellem) beni terkisine aldı. Bana sır olarak öyle bir söz
soylediki ben onu insanlardan hiç bir kimseye söylemem. Resulullah (Sallallahu
Aleyhi ve Sellem)'in def-i hacet için, kendisi ile siperlenmeyi en sevdiği şey
ya bir tepecik yahut hurmalık idi.
İbni Esma kendi
rivayetinde «Yani bir hurma bahçesi» dedi.
İzah:
Haiş: Hurma kümesi
demektir. Kelimenin kendi lafzından .müfredi yoktur: Buna Has ve Huş' da
denilir. Hadiste bu kelime hurma bahçesi diye tefsir edilmiştir.
Hedef: Tümsek yer ve
tepecik manasına gelir..
Hadis-i Şerîf kaza-i
hacet esnasında bahçelik veya çukur bir yere oturarak kimseye görünmemenin
sünnet olduğunu bildirmektedir.